هر روز می‌سوزی و خاکستر نداری
تو سایه بر سر داشتی، دیگر نداری
«خورشید بر نی بود» و حق داری بسوزی
دیدی به جز او سایه‌ای بر سر نداری
برگشته‌ای؛ این را کسی باور نمی‌کرد
برگشته‌ای؛ این را خودت باور نداری
می‌خواهی از بغض گلوگیرت بگویی
از لایی لایی واژه‌ای بهتر نداری
هر بار یاد غربت مولا می‌افتی
می‌سوزی و دیگر علی اصغر نداری
این غم که طفلی که بغل داری خیالی ست
«سخت است آری سخت‌تر از هر نداری»
ما پای این گهواره عمری گریه کردیم
یک وقت دست از لای لایی برنداری
این روزها پر از تب مولا کجاییام
اما هنوز کوفهای از بی وفاییام
ای زخمی از دوروییمن! دوست دارمت
در گیرودار تیرگی و روشناییام
از مکه خبر آمده داغ است خبرها
باید برسانند پدرها به پسرها
از مکه خبر آمده از رکن یمانی
نزدیک اذان ناله بلند است سحرها
شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست
اینگونه زخم خورده و بی سر بیاورم
یک قطعه خواندی از روی نی، شاعرت شدم
آن قطعه را نشد به غزل دربیاورم
هر روز می‌سوزی و خاکستر نداری
تو سایه بر سر داشتی، دیگر نداری
«خورشید بر نی بود» و حق داری بسوزی
دیدی به جز او سایه‌ای بر سر نداری
برگشته‌ای؛ این را کسی باور نمی‌کرد
برگشته‌ای؛ این را خودت باور نداری
می‌خواهی از بغض گلوگیرت بگویی
از لایی لایی واژه‌ای بهتر نداری
هر بار یاد غربت مولا می‌افتی
می‌سوزی و دیگر علی اصغر نداری
این غم که طفلی که بغل داری خیالی ست
«سخت است آری سخت‌تر از هر نداری»
ما پای این گهواره عمری گریه کردیم
یک وقت دست از لای لایی برنداری
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
