نام حسین آمد و عقل از سرم پرید

بر جلجتای نیزه سر از پیکرم پرید

چون مرغ بسملی که زند دست و پا به خون

پرها ز بال‌هایم و بال از پرم پرید

از این پری که ریخته، بالی که سوخته

یاللعجب ردیف من دیگرم پرید

روحم ز تن جدا شد و همدوش نیزه‌ها

تا اوج نینوایی نیلوفرم پرید

از آستان شاهد لب تشنه تا شهود

رنگ از عذار شاپرک پرپرم پرید

سیر شهود آن سر شوریده با غزل؟

این فکر خام از سر شعر ترم پرید

تشبیه آن «صدا» به «شمیم» از سر خطاست

از زیر بار فهم «عرض»، «جوهرم» پرید

این بوی عطر نیست که پیچیده در جــهان

فریاد «هل من» است که آید ز نای جان