در رشحۀ تبی که به سیمای «اصغر» است

عزم «جهاد اکبر» مولا مصوّر است

احرام بست و «حلّ» و «حرم» سر به پای او

یعنی که جان کعبه همین سرو بی سر است

«تقصیر مو» کجا  شرف «حلق» او کجا

قصدش «وقوف در عرفاتی» دلاور است

بین «صفا» و «مروه» کدامین سلوک و سعی

با سعی بین خیمه و علقم برابر است؟

ای از «تمتّع» دو جهان دیدن تو بس

از عمر و «عمره» غمزۀ چشم تو خوشتر است

تیری سه شعبه ، حلق علی  انعکاس خون

در مشت یار رشتۀ تسبیح پرپر است

ما بین عرش و فرش از آن لحظه تا هنوز

یاقوت سرخ خون محمد شناور است

موجی که در زمینۀ تصنیف صامتش

هر صحنه‌ای بداهۀ تنزیل محشر است

در فهم آن صغیر ز عالم کبیرتر

«صغرا» مچین که محشر «کبرا» مصغّر است

عقل هزار پیر و پیمبر در این مقام

محو عروج مرتعش آن کبوتر است

گیراترین چکامۀ حیرت، سکوت بود

دامــان سرو باغ پر از، شـاه تــوت بود