اول تو را سرود لبم انتها لبم

از شوق پر کشیدن سویت لبالبم

در سینه‌ام محبت و بر لب ثنای تو

صد آفرین به سینه و صد مرحبا لبم

امشب فقط تو را سر سجاده خوانده‌ام

این بار پا نداد به ذکر و دعا لبم

من پا به پای عمۀ خود جنگ کرده‌ام

نشنید دشمنت به خدا هیچ جا لبم

بگشایم و شکایتی از دردها کنم

راضی است دست و پهلو و حتی رضا لبم

خیلی دلم برای تو تنگ است، حق بده

بوسید اگر که باز لبت بی هوا لبم

چشم و مشام پر شده از بوی آب و نان

اما نخورده است به آب و غذا لبم

صد بار لب گشودم و بیرون نریختم

خون ها که موج می‌زند از سینه تا لبم

با من نگو که از چه لبت این چنین شده؟

دارد هزار قصه و صد ماجرا لبم

خونی و خشک و پر ترک و حاصلش شده

چیزی شبیه نقشۀ جغرافیا لبم

دستش بزرگ بود، نگینش بزرگ بود

بیهوده نیست اینکه شده جا به جا لبم

بابا ببخش این لب و دندان خونی‌ام

می‌‌خواست تا کند به لبت اقتدا لبم