کو شیردلی، که پنجه با شیر زند
بی‌حمله، ره هزار نخجیر زند
مانَد به تو خورشید، اگر بخروشد!
مانَد به تو شیر، اگر که شمشیر زند!
در دل من داغ‌ها از لاله‌هاست
همچو نی در بند بندش ناله‌هاست
با خیال لاله‌ها صحرانورد
راه می‌پوید ولی با پای درد
همره شدند، قافله‌ای را که مانده بود
تا طی کنند مرحله‌ای را که مانده بود
با طرح یک سؤال، به پاسخ رسیده‌اند
حل کرده‌اند مسئله‌ای را که مانده بود
روح بزرگش دمیده است، جان در تنِ کوچک من
سرگرم گفت‌و‌شنود است، او با منِ کوچک من
وقتی که شب‌های تارم، در آرزوی سپیده است
خورشید او می‌تراود، از روزنِ کوچک من
کربلا را می‌سرود این بار، روی نیزه‌ها
با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها
نینوایی شعر او از نای هفتاد و دو نی
مثل یک ترجیع شد تکرار، روی نیزه‌ها
کو شیردلی، که پنجه با شیر زند
بی‌حمله، ره هزار نخجیر زند
مانَد به تو خورشید، اگر بخروشد!
مانَد به تو شیر، اگر که شمشیر زند!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
