اگرچه زخم سرش را تمام می‌دیدند
ولی ز زخم عمیق دلش نپرسیدند
کسی نخواست بپرسد چرا سرش بشکافت
اگرچه مردم بی درد کوفه می‌دیدند
شبی نخفت علی از غم جهالت خلق
ولی تمامی‌آنان ز جهل خوابیدند
بهار عمر علی شد خزان و گل نشدند
دوباره در ره او خار فتنه پاشیدند
نرفت رنگ سیاهی بُرون از آن دل‌ها
زداغ سُرخ علی گر سیاه پوشیدند
بـه غیر اهل ولایت، هنوز هم آنان
اسیر وسوسه و اهل شک و تریدند
علی است چون شب قدر خدا که این مردم
ز قدر و منزلتش نکته‌ای نفهمیدند
علی حقیقت عدل است و تا ابد زنده است
ولی تمامی آنان ز جهل خوابیدند
خدا گواست که در کربلا همین مردم
گُلان باغ علی را به نیزه‌ها چیدند
چه روزگار غریبی بُود که بعد از او
به اشک زینب او اهل کوفه خندیدند
دلم گرفته «وفایی» بیا که گریه کنیم
به احترام غمی که به شیعه بخشیدند
خواندی حدیث خود را، هیهات منّا الذله
پیچید بین صحرا، هیهات منّا الذله
تو فاطمی سرشتی، با خون خود نوشتی
در موجی از بلایا، هیهات منّا الذله
سلام ما به مدینه، به قبلۀ جانش
سلام ما به رسول الله و گلستانش
سلام ما به حریمی که مهبط وحی است
که جبرئیل امین خادم است و دربانش
از شرار دل من چشم ترم میسوزد
دل من بیشتر از زخم سرم میسوزد
مثل نخلی که فتاده است کنار دریا
دل گرفته شرر و چشم ترم میسوزد
چه بلایی است خدایا به سرم آمده است؟
از ره دور غمی در نظرم آمده است
تا پذیرای غمی سخت شوم، باردگر
اشک غم بدرقۀ چشم ترم آمده است
اگرچه زخم سرش را تمام می‌دیدند
ولی ز زخم عمیق دلش نپرسیدند
کسی نخواست بپرسد چرا سرش بشکافت
اگرچه مردم بی درد کوفه می‌دیدند
شبی نخفت علی از غم جهالت خلق
ولی تمامی‌آنان ز جهل خوابیدند
بهار عمر علی شد خزان و گل نشدند
دوباره در ره او خار فتنه پاشیدند
نرفت رنگ سیاهی بُرون از آن دل‌ها
زداغ سُرخ علی گر سیاه پوشیدند
بـه غیر اهل ولایت، هنوز هم آنان
اسیر وسوسه و اهل شک و تریدند
علی است چون شب قدر خدا که این مردم
ز قدر و منزلتش نکته‌ای نفهمیدند
علی حقیقت عدل است و تا ابد زنده است
ولی تمامی آنان ز جهل خوابیدند
خدا گواست که در کربلا همین مردم
گُلان باغ علی را به نیزه‌ها چیدند
چه روزگار غریبی بُود که بعد از او
به اشک زینب او اهل کوفه خندیدند
دلم گرفته «وفایی» بیا که گریه کنیم
به احترام غمی که به شیعه بخشیدند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
