مثنویّ من که رخشان‌کوکب است

                        از عنایت‌های خاص «زینب» است

زینب کبری، مِهین‌مشکات نور

                        عالمی روشن ز نورش هم‌چو طور

دختر زهرا که ماه آسمان

                        سجده آرد نزد او بر آستان

ملتمس از جوی فیضش، مریم است

                        عیسی از انفاس وی، فرّخ‌دم است

زن که دیده صاحب حکم و قضا؟

                        جز ولیّۀ حقّ و دخت مرتضی

اوست دنیای من و عقبای من

                        توشۀ امروز و هم فردای من

اتّکالم در همه عالم بر اوست

                        خود مرا خاک در او آبروست

مدحت او چون توان تقریر کرد؟

                        وحی بتْواند بشر تفسیر کرد؟

نور وی، مصباح بینش آمده

                        آفتاب آفرینش آمده

درّه‌البیضای دریای وجود

                        بلکه خود دریای علم و فیض و جود

الغرض؛ مستغنی از مدح من است

                        مدح او چون مدح صبح روشن است

هفت کوکب از جمالش، خوشه‌چین

                        هشت جنّت راست، بانوی مِهین

خود بهشت اندر جوار کوی اوست

                        نهر کوثر، رشحه‌ای از خوی اوست

لطف او را سایه ناپیداستی

                        در عبارت، سدره و طوباستی

اوست، دین و مذهب و ایمان من

                        روشن است از پرتو او، جان من

سینه‌ام کآن وادی سیناستی

                        از فروغ دختر زهراستی

غیر درگاهش مرا نبْوَد پناه

                        هر چه دارم، دارم از این بارگاه

وز دگر جایی مرا نبْوَد امید

بس بر الطافش دل زار آرمید