روز عاشورا گذشت و شب رسید
مهر و مه را جان ز تب بر لب رسید
ماه را دادند آن بداختران
گردش وارونه در چرخ سنان
سِیر او از کربلا آغاز شد
سوی شهر کوفه، راهش باز شد
ماه از بیداد اشرار جهول
کرد اندر غرب خاکستر، افول
شب‌چراغ خلوت لاهوتیان
شد به ظلمت‌‌خانۀ دشمن، نهان
دشت اَیمن بود گویی آن سرا
که تجلّی کرد از آن نور خدا
لالۀ شاداب صحرای امید
چون گل اخگر ز خاکستر دمید
هفت گردون، اطلس اندر خون کشید
کآن سر خونین در آن‌جا آرمید
دود محنت، چشم هفت اختر گرفت
چرخ را آیینه، خاکستر گرفت
آتش از تأثیر خود شد شرم‌گین
از حضور نور خاکستر‌نشین
سر، سرِ نور چراغ ماه و هور
بالش از خاکستر کنج تنور
شمس برج وحدت «ربّ‌‌الفلق»
نیمی اندر ابر و نیمی در شفق
ماه مهرافروز گردون وفاق
گاه اندر انجلا، گه در محاق
رفت آب و رونق از خلد و قصور
تا شد آن سر، سوی میعاد تنور
میهمان، فیّاض نفْس ماسوا
محفلش در گوشۀ مطبخ‌سرا
غبطۀ فردوس اعلا، آن مکان
مهبط روح و مطاف قدسیان
بود ناظر، چرخ با صدها نگاه
سوی آن در هالۀ خون خفته، ماه
مادرش آمد، برای دیدنش
دیدنش، بوییدنش، بوسیدنش
دید آن نور جمال ایزدی
آیت اشراق حُسن سرمدی
دید آن پرورده اندر سینه‌اش
لایزالی صورت آیینه‌اش،
خفته در خاکستر کنج تنور
گشته آن ظلمت‌سرا، مجلای نور
یا رب! این فرزند دل‌بند من است؟
این سر خونین فرزند من است؟
هشته سر بر بالش ظلم و عناد
تیره، وجه آیت «رب‌ّالعباد»
آن جمال نزهت خلد برین
آن رخ آیینۀ خلدآفرین
آن ز دم، فیّاض انفاس مسیح
آن بیان حق به گفتار فصیح
چهره بر خاکستر کین سوده است
مصحف مُنزَل، غبارآلوده است
چشم زهرا دید تا آرام جان
شعله‌های دل تراوید از زبان
کای تو در بزم لقا، مسندنشین!
چون شد اندر این مکان گشتی مکین؟
ای رُخت، قندیل طاق‌آویز عرش!
وز تولّایت، سکون عرش و فرش!
راستی، گیتی بسی پست است و خوار
عار بادا چرخ را از این مدار!
تو ز هست ماسوا، منظور حق
تو به ظلمت‌گاه امکان، نور حق
نفْسِ هستی، میهمان خوان تو
ماسوا، پروردۀ احسان تو
بهره‌ور از فیض جودت، جزء و کل
بر نوالت، دیدۀ خیل رسل
ای نگین خاتم عزّ و شرف!
از چه گشتی سنگ محنت را هدف؟
هرچه بینم، نیست، ای در دیده نور!
نسبتی وجه خدا را با تنور
سر که آغوش منش بودی مقام
حالیا خاکسترش بینم منام
گل گرفتم شد به جبر از شاخه دور
کی دهندش جای در کنج تنور؟
بس کن این آتش‌زبانی، ای قلم!
کز بیانت شعله شد، یکسر دلم
چند خواهی قصّۀ تنّور گفت؟
کز دلم صدها گل اخگر شکفت
جان من بگْداخت از بشْنیدنش
دید تا زهرا چها از دیدنش
آسمان را نیست آن درک و شعور
تا شناسد نور حق را از تنور
بوده تا این بوده رسم آسمان
کآزماید شیشه با سنگ گران
تا مصحف جمال تو گردیده منظرم
آیات حُسن توست به هر جا که بنْگرم
جز آن که بینم از جلواتت به هر نگاه
سود از سواد دیدهی خونین نمیبَرم
ز درد دل بگویم یا غم دلدار یا هر دو؟
ز جور خصم نالم یا فراق یار یا هر دو؟
به خون دل نمیدانم ز دامن گَرد غم شویم؟
برادر! یا به اشک دیدهی خونبار یا هر دو؟
مادرا! ای مونس غمهای من
یاد تو، نوشینی رؤیای من
مدّتی هرچند بودم از تو دور
بود جان، بیطاقت و دل، ناصبور
چون قطار محنت و رنج و بلا
کرد از شامات، ره در کربلا
سیّد سجّاد، زینالعابدین
قبلهی حاجات، ارباب یقین
روز عاشورا گذشت و شب رسید
مهر و مه را جان ز تب بر لب رسید
ماه را دادند آن بداختران
گردش وارونه در چرخ سنان
سِیر او از کربلا آغاز شد
سوی شهر کوفه، راهش باز شد
ماه از بیداد اشرار جهول
کرد اندر غرب خاکستر، افول
شب‌چراغ خلوت لاهوتیان
شد به ظلمت‌‌خانۀ دشمن، نهان
دشت اَیمن بود گویی آن سرا
که تجلّی کرد از آن نور خدا
لالۀ شاداب صحرای امید
چون گل اخگر ز خاکستر دمید
هفت گردون، اطلس اندر خون کشید
کآن سر خونین در آن‌جا آرمید
دود محنت، چشم هفت اختر گرفت
چرخ را آیینه، خاکستر گرفت
آتش از تأثیر خود شد شرم‌گین
از حضور نور خاکستر‌نشین
سر، سرِ نور چراغ ماه و هور
بالش از خاکستر کنج تنور
شمس برج وحدت «ربّ‌‌الفلق»
نیمی اندر ابر و نیمی در شفق
ماه مهرافروز گردون وفاق
گاه اندر انجلا، گه در محاق
رفت آب و رونق از خلد و قصور
تا شد آن سر، سوی میعاد تنور
میهمان، فیّاض نفْس ماسوا
محفلش در گوشۀ مطبخ‌سرا
غبطۀ فردوس اعلا، آن مکان
مهبط روح و مطاف قدسیان
بود ناظر، چرخ با صدها نگاه
سوی آن در هالۀ خون خفته، ماه
مادرش آمد، برای دیدنش
دیدنش، بوییدنش، بوسیدنش
دید آن نور جمال ایزدی
آیت اشراق حُسن سرمدی
دید آن پرورده اندر سینه‌اش
لایزالی صورت آیینه‌اش،
خفته در خاکستر کنج تنور
گشته آن ظلمت‌سرا، مجلای نور
یا رب! این فرزند دل‌بند من است؟
این سر خونین فرزند من است؟
هشته سر بر بالش ظلم و عناد
تیره، وجه آیت «رب‌ّالعباد»
آن جمال نزهت خلد برین
آن رخ آیینۀ خلدآفرین
آن ز دم، فیّاض انفاس مسیح
آن بیان حق به گفتار فصیح
چهره بر خاکستر کین سوده است
مصحف مُنزَل، غبارآلوده است
چشم زهرا دید تا آرام جان
شعله‌های دل تراوید از زبان
کای تو در بزم لقا، مسندنشین!
چون شد اندر این مکان گشتی مکین؟
ای رُخت، قندیل طاق‌آویز عرش!
وز تولّایت، سکون عرش و فرش!
راستی، گیتی بسی پست است و خوار
عار بادا چرخ را از این مدار!
تو ز هست ماسوا، منظور حق
تو به ظلمت‌گاه امکان، نور حق
نفْسِ هستی، میهمان خوان تو
ماسوا، پروردۀ احسان تو
بهره‌ور از فیض جودت، جزء و کل
بر نوالت، دیدۀ خیل رسل
ای نگین خاتم عزّ و شرف!
از چه گشتی سنگ محنت را هدف؟
هرچه بینم، نیست، ای در دیده نور!
نسبتی وجه خدا را با تنور
سر که آغوش منش بودی مقام
حالیا خاکسترش بینم منام
گل گرفتم شد به جبر از شاخه دور
کی دهندش جای در کنج تنور؟
بس کن این آتش‌زبانی، ای قلم!
کز بیانت شعله شد، یکسر دلم
چند خواهی قصّۀ تنّور گفت؟
کز دلم صدها گل اخگر شکفت
جان من بگْداخت از بشْنیدنش
دید تا زهرا چها از دیدنش
آسمان را نیست آن درک و شعور
تا شناسد نور حق را از تنور
بوده تا این بوده رسم آسمان
کآزماید شیشه با سنگ گران
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
