شد میان مرکز میدان، مکین

                        نقطۀ توحید «ربّ‌العالمین»

پس ندا آمد به ارواحِ گُزین

                        که فرود آیید نک سوی زمین

بنْگرید آن شاهِ اورنگ ولا

                        که چسان تازد همی سوی بلا

یکسر از جان و جهان، سیر آمده

                        تشنه، سوی جوی شمشیر آمده

آنکه ابر از وی کند یاری طلب

                        نک دهد جان در بیابان، خشک‌لب

آنکه تیغ از وی ستد برّندگی

                        هشته زیرِ تیغ، سر در بندگی

آنکه دارد رشتۀ جان‌ها به کف

                        جان به کف آورده در میدان طف

ز‌آنچه جز محبوب یکتا، شسته دست

                        اکبر و عبّاس و قاسم، هر چه هست

گر چه تا بوده است، دورِ روزگار

                        عاشقان را با بلا بوده است، کار

عشق، یحیی را میان تشت زر

                        در برِ خصم لعینی برده سر

جای یوسف کرد، قعر چاه را

                        بُرد در آتش، «خلیل‌الله» را

در بلا افکنْد صد ایّوب را

                        کرد از یوسف جدا، یعقوب را

عشق از این بسیار کرده است و کند

                        عاشقان بر دار کرده است و کند

لیک اگر عشق این و اینش ابتلاست

                        عاشقی، کار حسین کربلاست

اندر این صحرا، جز او، دیّار نیست

                        صُعوه را بر قافِ عنقا، بار نیست

جز حسین، این ره به سر نابُرده کس

عشق اگر این است، عاشق اوست، بس