شد چو بی‌خود از رحیقِ عشق، شاه

                        تاخت لشکر بر حریم خیمه‌گاه

نالۀ مستورگان دردمند

                        شد روان از خیمه بر چرخ بلند

خصم در غوغا و شه رفته ز هوش

                        کآمد او را نالۀ خواهر به گوش

کای امیر کاروان کربلا!

                        کوفیان بر غارت ما، زد صلا

دیده بگْشا، سیل لشکر بین به دشت

                        دست‌گیری کن که آب از سر گذشت

غنچه‌های بوستان بو‌تراب

                        رفت بر باد و گلستان شد خراب

چون صدای آشنا بشْنید شاه

                        کرد با حسرت سوی خواهر، نگاه

گفت: جانا! سوی خیمه باز‌گرد

                        تیغ می‌بارد در این دشت نبرد

سوی خیمه باز‌گرد، ای خواهرم!

                        تا نبینی زیر خنجر، حنجرم

باز‌گرد، ای خواهر غم‌گین من!

                        که نشسته مرگ بر بالین من

باز‌گرد، ای مونس غم‌پرورم!

                        تا نبینی بر سنان رفتن، سرم

این مدینه نیست، دشت کربلاست

                        عشق را هنگام توفان بلاست

بانوان را کن به دور خویش، جمع

                        هم‌چو پروانه همی بر گِرد شمع

دخت زهرا چون به خیمه بازگشت

در فغان با بانوان دم‌ساز گشت