شاه راه چون شد وداع آخرین

                        شد سکینه در برش اندوهگین

آمد آمد با دو چشم خون‌فشان

                        بر گرفت از ذوالجناح شه، عنان

خیمه زد آهش به اوج مهر و ماه

                        عالمی را کرد شب از دود آه

چشم‌، گریان؛ سینه، ‌سوزان؛ دل، ‌کباب

                        با تضرّع بوسه‌زن شه را رکاب

گِرد شمع عارض شاه حجاز

                        هم‌چنان پروانه در سوز و گداز

شمس دین از پشت زین آمد فرود

                        گَرد غم را از رخ آن مه زدود

بوسه زد بر عارض چون گلشنش

                        بعد از آن بنْشانْد روی دامنش

یافت شه ‌چون آگهی از حال او

                        شد پریشان‌حال از احوال او

پس زبان بهر تسلّایش گشاد

                        بر سرش دست نوازش بر نهاد

کای ز تو، روشن دو چشمان ترم!

                        ای سکینه! ناز‌دانه‌دخترم!

نامده هنگامۀ زاری هنوز

                        ز آه جان‌سوزت جهانی را مسوز

ناله کم‌تر کن تو، ای مرغ چمن!

                        جان بابا! آتشم بر جان مزن

ز اشک چشمانت، مکن بابت غمین

                        گریه‌ها در پیش داری بعد از این

بس کن، «آذر»! آذر افکندی به جان

زین بیان جان‌گداز اندر جهان