دعوی شور‌افکنی دارد قلم

                        قصّه‌ی ناگفتنی دارد قلم

یادم آمد باز، شور کربلا

                        قصّه‌ی یوم نشور کربلا

چون ز اخوان وفادار حسین

                        مانْد عبّاس علم‌دار حسین‌

بیرق همّت به کف، از جای خاست

                        از شه لب‌تشنه، اذن جنگ خواست

چون مصیبت‌دیدگان دردمند

                        زآن دو یار یک‌دل، افغان شد بلند

شاه فرمود: ای علم‌دار رشید!

                        اذن جنگ از من مدار اکنون امید

ترک جان از یار جانی، مشکل است

                        بی‌تو یک‌ دم زندگانی، مشکل است

کاروان رفت و جرس در قال و قیل

                        کای ز هم‌راهان! به دنبال، «الرّحیل»

من، خلیل؛ این دشت، قربان‌گاه من

                        ای ذبیح من! بیا هم‌راه من

دست و تیغ از خون دشمن، رنگ کن

                        پشت بر پشت برادر، جنگ کن

پس امام تشنه‌کام اهل راد

                        با برادر شد مهیّای جهاد

هر یکی با خواهری در شور و شین

                        زینب و کلثوم، عبّاس و حسین

مهر و مه شد پرده‌پوش از اهل بیت

                        رفت تا گردون خروش از اهل بیت

دافع ظلمت شدند از جانبین

                        مطلع نوریْن، عبّاس و حسین

هر یک از یک سوی لشکر، چون نهنگ

                        غوطه‌ور گردید در دریای جنگ

زد شرر در خرمن کوفی به تیغ

                        جان گرفت از جسم شامی، بی‌دریغ

دست و تیغ، این در یمین افراختی

                        آن تزلزل در یسار انداختی

در نبرد قبطیان، ای «جوهری»!

بود آن موسی و هارون، دیگری