روز عاشورا، حسین‌ بن علی
        آن که بود از نور وحدت منجلی،

در بغل، قنداقه‌ی اصغر گرفت
        آتشی در جان خشک و تر گرفت

با زبان بی‌زبانی با امام
        گرم صحبت بود، طفل تشنه‌کام

کز میان قوم بی‌دین، ناگهان
        حرمله، تیری رها کرد از کمان

تیر آن بدکیش چون از چلّه جَست
        آمد و بر حنجر اصغر نشست

غنچه از این ماجرا بی‌تاب شد
        چون گلی بشْکفت و خوش در خواب شد

خون اصغر را شه کون و مکان
        آن زمان افشانْد، سوی آسمان

گفت: این قربانی از آل رسول
        کُن ز لطف خویشتن، یا رب! قبول

قدسیان زین ماجرا حیران شدند
        سر به زانو برده و گریان شدند

نی عجب گر عاجز آمد طبع من

شرح این غم نیست، در حدّ سخن