از آن ساعت که خود را ناگزیر از تو جدا کردم
تو بر نی بودی و دیدی چها دیدم، چها کردم
گمان بر ماندن و قبر تو را دیدن نمی‌بُردم
ولی فیض زیارت را، تمنّا از خدا کردم
به یادم مانده آن روزی که می‌جُستم تو را امّا
تنت پیدا به زیر سنگ و تیر و نیزه‌ها کردم
تو را، ای آشنای دل! اگر نشناختم آن روز
مرا اکنون تو نشناسی، وفا بین تا کجا کردم
تن چاک تو را چون جان گرفتم در برم، امّا
برای حفظ اطفالت، تو را آخر رها کردم
بسانِ شمع، آبم کرد، بانگ «آب، آب» تو
اگر چه تشنه بودم، چشمه‌های چشم وا کردم
میان خیمه‌های سوخته ـ هم‌چون دلم ـ آن شب،
نماز خود نشسته خواندم و بر تو دعا کردم
شکسته جای مُهرت را، ز بی‌مهری به نی دیدم
شکستم فرق خویش و اقتدا بر مقتدا کردم
ولی هرگز ندادم عجز را ره در حریم دل
سخن‌رانی میان دشمنان، چون مرتضی کردم
ای پنجمین امام که معصوم هفتمی
از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکمی»
بر درد جهل خلق، ز عالم طبیبتر
نامت غریب و قبر، ز نامت غریبتر
از مهر، آسمان مدینه اثر نداشت
من سفرهام کباب، به غیر از جگر نداشت
«ما آن شقایقیم که با داغ زادهایم»
جز داغ دل، نصیب، جگر بیشتر نداشت
من نرد غم لیلی لیلا زدهام
دلخونم و چون لاله به صحرا زدهام
آنجا که سفینه النجاهاست، حسین
دریا، دلِ عشق و من به دریا زدهام
قمار عشق را خوش برده بودی
سرت آنجا که باده خورده بودی
تو بودی زخمۀ زخمیّ بیداد
که عمری بی صدا بودیّ و فریاد
از آن ساعت که خود را ناگزیر از تو جدا کردم
تو بر نی بودی و دیدی چها دیدم، چها کردم
گمان بر ماندن و قبر تو را دیدن نمی‌بُردم
ولی فیض زیارت را، تمنّا از خدا کردم
به یادم مانده آن روزی که می‌جُستم تو را امّا
تنت پیدا به زیر سنگ و تیر و نیزه‌ها کردم
تو را، ای آشنای دل! اگر نشناختم آن روز
مرا اکنون تو نشناسی، وفا بین تا کجا کردم
تن چاک تو را چون جان گرفتم در برم، امّا
برای حفظ اطفالت، تو را آخر رها کردم
بسانِ شمع، آبم کرد، بانگ «آب، آب» تو
اگر چه تشنه بودم، چشمه‌های چشم وا کردم
میان خیمه‌های سوخته ـ هم‌چون دلم ـ آن شب،
نماز خود نشسته خواندم و بر تو دعا کردم
شکسته جای مُهرت را، ز بی‌مهری به نی دیدم
شکستم فرق خویش و اقتدا بر مقتدا کردم
ولی هرگز ندادم عجز را ره در حریم دل
سخن‌رانی میان دشمنان، چون مرتضی کردم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
