دل، ریش شد ز غم، به دلم نیشتر مزن
آتش به خرمن من از این بیش‌تر مزن
از داغِ خشکی لب او، چشم‌ها تر است
دست تو خشک! آتش بر خشک و تر مزن
این لب، هزار بار مرا بوسه داده است
گر میزنی، برابر دختر دگر مزن
ای چوب خیز‌ران! تو ادب کن، فرو میا
خود را به جای بوسه‌ی «خیر البشر» مزن
دستت شکسته باد! که دندان او شکست
ای سنگ‌دل! تو سنگ به دُرج گهر مزن
من دست بر سر و تو به سر، چوب میزنی
بر نخل آرزوی جهانی، تَبَر مزن
از طشت هم به عمّه، پدر می‌کند نگاه
بر خرمن وجود من و او شرر مزن
دعوت از او کنم که به ویرانه سر زند
ای مرغ روح! از قفس سینه پر مزن
ای پنجمین امام که معصوم هفتمی
از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکمی»
بر درد جهل خلق، ز عالم طبیبتر
نامت غریب و قبر، ز نامت غریبتر
از مهر، آسمان مدینه اثر نداشت
من سفرهام کباب، به غیر از جگر نداشت
«ما آن شقایقیم که با داغ زادهایم»
جز داغ دل، نصیب، جگر بیش‌تر نداشت
من نرد غم لیلی لیلا زدهام
دلخونم و چون لاله به صحرا زدهام
آنجا که سفینه النجاهاست، حسین
دریا، دلِ عشق و من به دریا زدهام
قمار عشق را خوش برده بودی
سرت آنجا که باده خورده بودی
تو بودی زخمۀ زخمیّ بیداد
که عمری بی صدا بودیّ و فریاد
دل، ریش شد ز غم، به دلم نیشتر مزن
آتش به خرمن من از این بیش‌تر مزن
از داغِ خشکی لب او، چشم‌ها تر است
دست تو خشک! آتش بر خشک و تر مزن
این لب، هزار بار مرا بوسه داده است
گر میزنی، برابر دختر دگر مزن
ای چوب خیز‌ران! تو ادب کن، فرو میا
خود را به جای بوسه‌ی «خیر البشر» مزن
دستت شکسته باد! که دندان او شکست
ای سنگ‌دل! تو سنگ به دُرج گهر مزن
من دست بر سر و تو به سر، چوب میزنی
بر نخل آرزوی جهانی، تَبَر مزن
از طشت هم به عمّه، پدر می‌کند نگاه
بر خرمن وجود من و او شرر مزن
دعوت از او کنم که به ویرانه سر زند
ای مرغ روح! از قفس سینه پر مزن
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
