تا چند زنی ظالم! چوب این لب عطشان را؟
بردار از این لب‌ها، این چوب خزیران را
آخر نه تو را این سر، مهمان بُوَد؟ ای کافر!
تا چند روا داری، آزردن مهمان را؟
در نزد تو تقصیرش، جز خواندن قرآن چیست؟
با چوب نیازارد، کس قاری قرآن را
بهر چه زنی هی چوب، بر بوسه‌گه احمد؟
او بوسه مدام از مهر، زد این لب و دندان را
تا چند کنی ظالم، خون در دل اطفالش؟
منْمای پریشان‌تر، این جمع پریشان را
گلزار پیمبر را، از کینه خزان کردی
الحال مکن خاموش، این بلبل خوش‌خوان را
حلال جمیع مشکلات است حسین
شویندۀ لوح سیئات است حسین
ای شیعه! تو را چه غم ز توفان بلا؟
جایی که سفینه النجاه است حسین
این شنیدم که چو آید به فغان، طفل یتیم
افتد از نالهی او، زلزله بر عرش عظیم
گر چنین است، چه کرده است ندانم با عرش
آه طفلی که غریب است و اسیر است و یتیم؟
چون که گردیدند با احوال زار
آل عصمت، عازم شهر و دیار
وقت شد تا عترت شاه حجاز
از اسیری در وطن گردند باز
تا چند زنی ظالم! چوب این لب عطشان را؟
بردار از این لب‌ها، این چوب خزیران را
آخر نه تو را این سر، مهمان بُوَد؟ ای کافر!
تا چند روا داری، آزردن مهمان را؟
در نزد تو تقصیرش، جز خواندن قرآن چیست؟
با چوب نیازارد، کس قاری قرآن را
بهر چه زنی هی چوب، بر بوسه‌گه احمد؟
او بوسه مدام از مهر، زد این لب و دندان را
تا چند کنی ظالم، خون در دل اطفالش؟
منْمای پریشان‌تر، این جمع پریشان را
گلزار پیمبر را، از کینه خزان کردی
الحال مکن خاموش، این بلبل خوش‌خوان را
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
