گر خدا خلق کند، آدم و حوّای دگر

می‌نیاید به جهان، زینب کبرای دگر

ما نگوییم گِلش از گِل ما نیست ولی

عفّت و عصمت او آمده از جای دگر

به متانت چو نبیّ و به صداقت چو بتول

مرتضی را شده از فاطمه، زهرای دگر

زیْن اَب بودنِ زینب، همه را روشن نیست

جز حسین بن علیّ و دو سه دانای دگر

دهم ماه محرّم که بشد، زینب بود

پیش روشن‌نظران کرد تجلّای دگر

خون جوشان حسینش نبیفتاده ز جوش

دست برزد به یکی نهضت عظمای دگر

هر که در کوفه صدایش بشنیدی، می‌گفت:

مرتضی آمده در کوفه به سیمای دگر

گرم صحبت، سخن از حق، به فراز ناقه

اندر آن گرمی دم، یافت هم‌آوای دگر

گفت: جانم به فدایت!‌ مرو از پیش نظر

که به غیر از تو مرا نیست، دل‌آرای دگر

غمم این نیست بُریدی ز مَنت، آن ترسم

تو بلا‌دیده بیفتی، به بلاهای دگر

خلق با آن همه تندی به سخن، «ساکت» شد

گوش، سوی تو گرفتیم به آوای دگر