ای اسب بی‌صاحب من! برگرد، کاری ندارم

می‏خواهم این جا نباشی، وقتی که جان می‏سپارم

می‏دانی، ای اسب زخمی! هنگام کوچم رسیده ا‌ست

گاه وداع من و توست، دیگر مجالی ندارم

ای کاش! می‏داد رخصت، تا در کنارش بمانم

داغم از این بی‌نصیبی، از روی او شرم‌سارم

ای شیهه‌ی غربت من! رو خیمه‏ها را خبر کن

اکنون که گودال خون را، در پشت سر می‏گذارم

تصویری از دود و آتش، در چشم من می‏نشیند

در خیمه آتش فتاده ا‌ست، یا من سراپا شرارم؟

منظومه‌ی شمسی انگار، پاشیده از هم در این دشت

یا طاق گردون شکسته ا‌ست یا من برون از مدارم

داغم ز دلْ‌واپسی‏ها، با این همه بی‏کسی‏ها

آیا نباید بسوزم؟! آیا نباید ببارم؟!

زینب! خداحافظ تو! رفتم که از جانب تو

بر سینه‌ی زخمی او، آلاله‏ای را بکارم

آن کشته را می‏شناسم، از عطر سیبی که دارد

می‏خواهم آن جا بمیرم، آن جا کنار سوارم

داغش برون از شماره‏ است، زخمش فزون از ستاره

آغاز کار است و دارم، هفتاد را می‏شمارم

او را به غربت سپردم، وقتی که می‏گفت: برگرد

من هم در این دشت حسرت، خود را به او می‏سپارم