عید است و من شراب زاده
عازم به خُمم به عزم باده

می زاده اگر شراب نوشد
در دیدن خویشِ خویش کوشد

من زادۀ  خم و خویش خامم
گه واجبم و گهی حرامم

در سینۀ من به‌جز طرب نیست
هرگز غم دوست مستحب نیست

من با همه فقرم و نداری
هرگز نکشیده‌ام خماری

پس نعره ز استخوان بر آرم
پهنای فلک دهان در آرم

ای جوش جهان بر آتش تو
ای دست همه در آتش تو

بنشین که ارادتی بخیزم
از روی سعادتی بخیزم

ای تیغ فصاحت و بلاغت
ای داده به کیمیا سعادت

سجادۀ تو پر از حیات است
اشک تو خود از مطهرات است

ای مست نماز تو ملائک
ای بسته به راز تو ملائک

ای مصحف تو کلام عالم
ای در کف تو زمام عالم

ای کعبۀ ازدحام دیده
ای محتشمِ هُشام دیده

برخیز و طواف کن حرم را
از کعبه مگیر این کرم را

بگذار که حاجیان حیران
دنبال نگاه تو چو جیران

ای دلبر مکّی و عراقی
معراج سعادت نراقی

سبحانک یا من اسمهُ فیه
ای مجلس فیهِ ما فیه

ای یاد تو شاه نامۀ من
زلف تو سیاه نامۀ من

ای نیم شرر ز تو به ققنوس
ای یک نم حکمت تو قابوس

ای یاد تو کامل بهایی
من ناقصم و تو پر بهایی

خاقان فلک تویی، و لا غیر
سیمرغ، سفیر توست، لا طیر

ای خسرو تخت و تاج و دیهیم
شیرین حرکات هفت اقلیم

دستم نرسد اگر به تختت
تخت تو بلند همچو بختت

نِشتر برسان که رگ رسیده
ای زاده ی پارس، سگ رسیده

ای خاک نشین صاف و ساده
ای حُرّ فلک، اسیر زاده

ای زادۀ مکه و مدینه
ای اصغر و اکبر و سکینه

ای یاد تو کامل الزیارات
ای ذکر تو بهترین تجارات

ایران ز تو دارد این بقا را
ای مادر تو عروس زهرا

تو مصحف پاک و تازه داری
در هر ورقش اجازه داری

تو با دل زینب عفیفه
دیدی که چه رفت بر صحیفه

یعقوب بیا که غم بزرگ است
یوسف جگرش به دست گرگ است

چون پای شه از رکاب افتاد
مابین دو نهر آب افتاد

خون بود خضاب روی ماهش
غم بود بساط رو به آهش

ناگاه به فکر چاره افتاد
برخاست ولی دوباره افتاد

پس تکیه به نیزه زد به گودال
با شمر خطاب کرد آن حال

تا هستم و می‌کشم نفس را
غارت مکنید این قفس را

من در حرمم غزاله دارم
آهو روشی سه ساله دارم

«معنی» نده طول این سخن را
آشفته مکن تو مرد و زن را