نام بلند خویش به دنیا گذاشتی

با داغ خود غمی روی دل­ها گذاشتی

بعد از حسین، قلب پریشان خویش را

در کربلای خون خدا جا گذاشتی

حیران و ماتِ صبر و رضای تو روزگار

وقتی به روی غصّه و غم پا گذاشتی

کوفه اسیر نطق علی­گونه‌ی تو شد

داغی بزرگ بر دل اعدا گذاشتی

با خطبه‌ای که خواندی و کردی عزا به پا

پا جای پای حضرت زهرا گذاشتی

زینب قرار بود کند شام را خراب

حرمت به نام زینب کبری گذاشتی

بازار شهر کوفه کجا و شما کجا؟!

باور نمی‌کنم قدم آنجا گذاشتی

ای همدم رباب! تو با اشک و ناله‌ات

مرهم به قلب مادر تنها گذاشتی

گفتی به رأسِ بر روی نیزه: برادرم!

از چه رقیّه را تک و تنها گذاشتی؟

تو داغدار بی‌کفن کربلا شدی

گریان و بی‌قرار شه سر جدا شدی