کم‌تر کسی است در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
«دل‌های جمع را کند آشفته یاد من
راضی نمی‌شوم که کسی یاد من کند»[1]
یاد آورم ز قاسم و عبّاس و اکبرم
چشمم نظر چو بر گل و سرو و سمن کند
غوغای کربلا، غم کوفه، حدیث شام
جان بر لبم رسانَد و خون، قلب من کند
ما را خرابه جای شد و هیچ کس نگفت
باید که لاله جای به صحن چمن کند
از بازگشتمان به مدینه، کنایتی است
هر کاروان خسته که رو در وطن کند
بار مرا اگر چه اجل بسته است و باز
خوش روبهرو مرا به حسین و حسن کند،
شرمنده‌ی محبّت زینب شوم که آه!
باید دوباره جامه‌ی ماتم به تن کند
وقتی کفن برای من آماده میشود
او باز گریه بر بدن بیکفن کند
کربلا! ای در مذاق اهل ذوق!
شعرِ سرشار از شعور و شور و شوق
ای بهین مضمونِ بکرِ شعرِ ناب!
معنی آیینه و مفهوم آب
سخن، هر آن چه که در باب دستهای تو شد
نماز بود و به محراب دستهای تو شد
حدیثِ مشک و علم، ای قصیده قامتِ عشق!
دو مصرع غزل ناب دستهای تو شد
از بس که عطش ربوده تاب و تب تو
فرقی نبُوَد میان روز و شب تو
گیرم که پر از شیر شود سینۀ من
نیروی مکیدن نبُوَد در لب تو
کم‌تر کسی است در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
«دل‌های جمع را کند آشفته یاد من
راضی نمی‌شوم که کسی یاد من کند»[1]
یاد آورم ز قاسم و عبّاس و اکبرم
چشمم نظر چو بر گل و سرو و سمن کند
غوغای کربلا، غم کوفه، حدیث شام
جان بر لبم رسانَد و خون، قلب من کند
ما را خرابه جای شد و هیچ کس نگفت
باید که لاله جای به صحن چمن کند
از بازگشتمان به مدینه، کنایتی است
هر کاروان خسته که رو در وطن کند
بار مرا اگر چه اجل بسته است و باز
خوش روبهرو مرا به حسین و حسن کند،
شرمنده‌ی محبّت زینب شوم که آه!
باید دوباره جامه‌ی ماتم به تن کند
وقتی کفن برای من آماده میشود
او باز گریه بر بدن بیکفن کند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
