گرفت دست تو را جدّ تو، پیمبر تو

که نور بودی و او سایه داشت بر سر تو

گرفت دست تو را، راه برد آهسته

که شیر حق پدرت بود و یاس، مادر تو

به محض دیدن تو، روی خود نهان می­کرد

نشسته بود اگر ماه در برابر تو

تو سوگوار اباالفضل و اکبرت بودی

تو سوگوار و جهان، سوگوار اصغر تو

غروب، سرخی محزون عالم هستی است

گرفته رنگ عزا از غم برادر تو

چگونه از تو نخوانم؟ صدیقه‌ی صغری!

که راز عالمی و زینب است، خواهر تو