کم کم غروب واقعه از راه می‌رسید
یک زن میان دشت سراسیمه می‌دوید
این خیمه‌ها نبود که آتش گرفته بود
آتش میان سینۀ او شعله می‌کشید
راهی نمانده بود برایش به غیر صبر
باید دل از عزیز سفر کرده می‌برید؛
مردی که رفت و از سر نی حسّ بودنش
قطره به قطره سرخ و غریبانه می‌چکید
آن مرد رفت و واقعه را دست زن سپرد
باید حماسه پشت حماسه می‌آفرید
ظهر است و خون در دشت، گُل میپرورانَد
ظهر است و «فردا» ریشه در خون می‌دواند
آن‌قدر غم در دشت جولان می‌دهد تا
ششماههها را هم به میدان می‌کشاند
در دلش پاره که شد رشتۀ پیوند، آمد
به خداحافظی از چهرۀ دلبند آمد
پدر از دور چه می‌دید که آرام نداشت؟
چه خبر بود که از غم نفسش بند آمد؟
هوا گرفت؛ زمین و زمان مکدّر شد
و عمق فاجعه با خاک و خون برابر شد
و آن حقیقت تلخی که پیش از آمدنش
در آسمانِ خداوند شد مقدّر، شد
از کوفه تا شمشیر عزراییل‌هایش
از کربلا تا شام با تفصیل‌هایش...
بعد از چهل روز از مسیر تلخ دیروز
امروز آمد دیدن فامیل‌هایش
خود را به روی قبرهای خاکی انداخت
بانوی مکه با همان تجلیل‌هایش
کم کم غروب واقعه از راه می‌رسید
یک زن میان دشت سراسیمه می‌دوید
این خیمه‌ها نبود که آتش گرفته بود
آتش میان سینۀ او شعله می‌کشید
راهی نمانده بود برایش به غیر صبر
باید دل از عزیز سفر کرده می‌برید؛
مردی که رفت و از سر نی حسّ بودنش
قطره به قطره سرخ و غریبانه می‌چکید
آن مرد رفت و واقعه را دست زن سپرد
باید حماسه پشت حماسه می‌آفرید
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
