اى دوست! در هواى تو می‌سوزم

 می‌سوزم و براى تو می‌سوزم

چون ابر از فراق تو می‌گریم

 چون شمع در هواى تو می‌سوزم

پروانه‌وار از شرر عشقت

 تا جان کنم فداى تو، می‌سوزم

دل با تو آشنا شد و می‌سوزد

 من هم ز آشناى تو می‌سوزم

دارم به سینه داغ عزیزانت

 چون لاله در عزاى تو می‌سوزم

از درد اشتیاق تو می‌نالم

 از داغ کربلاى تو می‌سوزم

من ذرّه‌ی حقیر و تو خورشیدى

 در سایه‌ی لواى تو می‌سوزم

مهرت بهشت و این عجب، اى مولا!

 کامروز با ولاى تو می‌سوزم

در حسرت حریم تو روز و شب

 تا سر نهم به پاى تو می‌سوزم

فردا مرا سزد که نسوزانند

کامروز از براى تو می‌سوزم