من هر چه دارم از در میخانه یافتم

 کام دو عالم از لب پیمانه یافتم

کردم بناى هستى خود را ز مى، خراب

 تا گنج عشق از دل ویرانه یافتم

سررشتۀ عطوفت پروردگار را

 در پرده‌هاى نالۀ مستانه یافتم

در جلوه‌گاه دیده و در موج اشک بود

 نقشى اگر ز مقدم جانانه یافتم

اندر طواف جلوۀ آن شمع دلفروز

 هر جا که پر زدم، پر پروانه یافتم

می‌خواستم مصاحب عاقل ز حق ولى

 هم‌صحبتى چو این دل دیوانه یافتم

ذکر خدا شماره ندارد، دلا! تو را

 عمری اسیر سبحۀ صددانه یافتم

بیگانه هم توقّع خویشى کند ز من

 الفت ز بس به مردم بیگانه یافتم

بر درگه حسین، «مؤیّد»! برم سجود

چون هر چه یافتم، همه زین خانه یافتم