تا به جای خیمه‌ات آتش بگیرم گریه کن

تا برای تشنگی‌هایت بمیرم گریه کن

لحظه لحظه نازنین داغ برادر دیده‌ای

داغ قاسم، داغ اصغر، داغ اکبر دیده‌ای

شانه کن آرام موهای برادر را عزیز

ای گل تازه به روی گونه‌اش شبنم بریز

ردپای اشک‌ها بر گونه‌اش جا مانده است

کودکی در کنج یک مخروبه تنها مانده است

غربتش یاد آور تنهایی شیر خداست

کودکی که مظهر مظلومیت در کربلاست

دختری که از شتر افتاد با صورت زمین

گوشهای پارۀ بی گوشوارش را ببین

کودکی با دست بسته، کودکی با پای خرد

کودکی که سیلی اصحاب آتش را شمرد

نامسلمان کودکی می سوزد از این داغ‌ها

طاقت طفلی کجا و ضربۀ شلّاق‌ها

ضجّه زد فریاد کرد از عمق جان آهی کشید

تا سر خونین بابا را درون طشت دید

کودکی تنها میان دردها جان می‌دهد

مرگ دارد ضجّه‌هایش را به پایان می‌برد

کودکی که نور چشم وارث پیغمبر است

از تبار مصطفی از نسل پاک حیدر است

وارث کوثر کجا و تشنگی‌های مدام؟

کاروانی می‌برد این خستگان را سوی شام

این جماعت در تمام عمر تنها بوده‌اند

یادگاران نبی در دست دنیا بوده‌اند