خرد‌سالی در حریم شاه بود
نام او شه‌زاده عبدالله بود
عاقبت خود را ز زینب وارهانْد
خویشتن را در حضور شه رسانْد
آفتابی دید در دریای خون
زخم جسم پاکش از انجم، فزون
گفت: ای دربان کویت، جبرئیل!
ای ذبیح‌الله اولاد خلیل!
آمدم تا جان کنم قربان تو
من شوم، شاها! بلاگردان تو
پادشاها! کو سپاه و لشکرت؟
کو علم‌دار و علیّ اکبرت؟
از چه رو بنْموده‌ای جا بر تراب؟
با تن مجروح، زیر آفتاب
در سخن عبد‌اللَّه شیرین‌زبان
محو گفتارش، امام انس و جان
دشمنی ناگه ز قوم دین‌تباه
تاخت با شمشیر بر بالین شاه
کرد عبدالله، دست خود سپر
بر دم شمشیر آن شیطان‌سِیَر
پس ز ضرب تیغ آن شوم شریر
شد جدا، بازوی آن طفل صغیر
چون به دشت کربلا، سلطان عشق
مانْد تنها در صف میدان عشق
لشکر غم، حملهور از شش طرف
دشمنان از چار جانب بسته صف
چون به «دارالعشق»، یعنی کربلا
بار افکندند ارباب ولا
هر که از آن وعدهگاه افتاد دور
عشق کردش جذب تا یابد حضور
روز عاشورا چو قوم دین‌تباه
حملهور گشتند بر خرگاه شاه،
گرم شد بازار هفتاد و دو تن
مشتری، حق؛ جنس، جان؛ جنّت، ثمن
خرد‌سالی در حریم شاه بود
نام او شه‌زاده عبدالله بود
عاقبت خود را ز زینب وارهانْد
خویشتن را در حضور شه رسانْد
آفتابی دید در دریای خون
زخم جسم پاکش از انجم، فزون
گفت: ای دربان کویت، جبرئیل!
ای ذبیح‌الله اولاد خلیل!
آمدم تا جان کنم قربان تو
من شوم، شاها! بلاگردان تو
پادشاها! کو سپاه و لشکرت؟
کو علم‌دار و علیّ اکبرت؟
از چه رو بنْموده‌ای جا بر تراب؟
با تن مجروح، زیر آفتاب
در سخن عبد‌اللَّه شیرین‌زبان
محو گفتارش، امام انس و جان
دشمنی ناگه ز قوم دین‌تباه
تاخت با شمشیر بر بالین شاه
کرد عبدالله، دست خود سپر
بر دم شمشیر آن شیطان‌سِیَر
پس ز ضرب تیغ آن شوم شریر
شد جدا، بازوی آن طفل صغیر
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
