یکى قوّۀ کهربایى است، عشق

از این رو، ره آشنایى است، عشق

چو مرد از سعادت شود بهره‏ور

رود در ره عشق، بى پا و سر

به یک جذبه خوش طى کند راه را

که آسان کشد کهربا، کاه را

تنى بدْهد و جان باقى خَرَد

بریزد مى و چشم ساقى خَرَد

نبینى؟ که حرّ ریاحى چسان

تنى داد در عشق و بگْرفت جان

به دیدار حق، دیده‌‏اش باز شد

یکى زاغکى بود و شهباز شد

مشامش چو از عشق حق، بو گرفت

ز اردو، سوى دیگر اردو گرفت

حسینى شد و با دو چشم پر‌آب

همى بوسه زد شاه را بر رکاب

که اى شه! خطا‌کار و شرمنده‌‏ام

کرم کن، تو مولا و من بنده‏‌ام

اجازت که تا سوى میدان شوم

به پاى رکاب تو، قربان شوم

اجازت گرفت از شه آن شیرمرد

به میدان شد و کرد سازِ نبرد

چهل تن از آن قوم، بى‌‏جان نمود

پس آن‌گاه آهنگ رضوان نمود

شه از چشم و از گونه‌‏اش خون و خاک

به دست محبّت همى‌کرد پاک

شه آن دم که بى ‏یار و اصحاب مانْد

مر آن کُشته را جزء اصحاب خوانْد

که اى حرّ! و اى مسلم و اى هلال!

اَیا شیر‌مردان روز جدال!

ز خواب گران اینک آگه شوید

در این غربتم، باز همره شوید

از این بى‏‌کسان، دفع دشمن کنید

مرا دیدگان، باز روشن کنید