روزی که شد به نیزه سر آن فلک‌جناب

خورشید برفکنْد ز خجلت به رخ، نقاب

گفتا فلک به خور: ز چه گشتی تو محتجب

گفتا: به یک زمانه نگنجد دو آفتاب

امروز، آفتاب حقیقت طلوع کرد

از جورِ کوفیانِ جفا‌جوی ناصواب

آتش زدند خیمه و خرگاهشان ز کین

خستند قلب احمد و زهرا و بوتراب

آن عترتی که داشت مَلَک، احترامشان

بستند کوفیان همگی را به یک طناب

زنجیر و غل به گردن «زین‌ العباد» شد

کردند زین ستیزه، دل مصطفی کباب

گل‌های باغ مرتضوی، شد ورق‌ورق

از تندباد حادثۀ قوم بی‌حساب