ماه شب از غبار غم زینبم گرفت
از داغم آفتاب، چو ماه شبم گرفت
چسبید کام من ز عطش، بر زبان من
راه سخن به گفتن هر مطلبم گرفت
مجروح و خسته، چون که به میدان روان شدم
با اشک و آه، دست مرا زینبم گرفت
اوّل به یک نگاه، توانایی‌ام فزود
یک‌باره از دلم، همه تاب و تبم گرفت
امّا به یک نگاه دگر، سوخت جان من
بر چهره، نقش حسرت اُمّ و اَبم گرفت
مشکل چو دید، پای به مرکب نهادنم
آمد جلو، رکاب من و مرکبم گرفت
با چادرش که فاطمه را بود یادگار
او مادرانه، لختۀ خون از لبم گرفت
هر مطلبی که طبع «حسان» عرضه می‌کند
یک درس عاشقی است که از مکتبم گرفت
ناله کن اى دل به عزاى على
گریه کن اى دیده براى على
کعبه ز کف داده چو مولود خویش
گشته سیه پوش عزاى على
من قدرتی دیگر به تن ندارم
دستی دگر چون در بدن ندارم
دشمن چو بسته راه من ز هر سو
به خیمه راه آمدن ندارم
راه من، از کثرت دشمن، ز هر سو بسته بود
داغها پی در پی و غمها به هم پیوسته بود
بس که از میدان، درون خیمه، آوردم شهید
بود سرتاپای من خونین و زینب خسته بود
تویی آن دختر زیبای کوچک
به دنبال پدر، با پای کوچک
به دشت کربلا با قلب خونین
تو هستی لالۀ حمرای کوچک
ماه شب از غبار غم زینبم گرفت
از داغم آفتاب، چو ماه شبم گرفت
چسبید کام من ز عطش، بر زبان من
راه سخن به گفتن هر مطلبم گرفت
مجروح و خسته، چون که به میدان روان شدم
با اشک و آه، دست مرا زینبم گرفت
اوّل به یک نگاه، توانایی‌ام فزود
یک‌باره از دلم، همه تاب و تبم گرفت
امّا به یک نگاه دگر، سوخت جان من
بر چهره، نقش حسرت اُمّ و اَبم گرفت
مشکل چو دید، پای به مرکب نهادنم
آمد جلو، رکاب من و مرکبم گرفت
با چادرش که فاطمه را بود یادگار
او مادرانه، لختۀ خون از لبم گرفت
هر مطلبی که طبع «حسان» عرضه می‌کند
یک درس عاشقی است که از مکتبم گرفت
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
