سقّا به آب، لب ز ادب، آشنا نکرد
از آب پُرس از چه ز سقّا، حیا نکرد
تجدید شد، وضوی نمازِ امامِ عشق
بیهوده دست خویش به آب، آشنا نکرد
تن چاک‌چاک دید و به بیداد، تن نداد
سر شد دو‌تا و قد برِ دونان، دو‌تا نکرد
«جُز لحظه‌ای که مشک به دندان، گرفته بود
در عمر خویش، خنده‌ی دندان‌نما نکرد»[i]
دندان کند کُمک چو گره وا نشد، چرا
دندان او هم، آن گره‌ی بسته وا نکرد؟
معراج او به روی زمین شد ز پُشت زین
هم‌چون نبی، عروج به سوی سما نکرد
مسجود را ندیده، سر از سجده بر‌نداشت
حقّ سجود عشق، چو او، کس ادا نکرد
[i]. این بیت از «طغرای مشهدی» است. (ص 443)
ای پنجمین امام که معصوم هفتمی
از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکمی»
بر درد جهل خلق، ز عالم طبیبتر
نامت غریب و قبر، ز نامت غریبتر
از مهر، آسمان مدینه اثر نداشت
من سفرهام کباب، به غیر از جگر نداشت
«ما آن شقایقیم که با داغ زادهایم»
جز داغ دل، نصیب، جگر بیشتر نداشت
من نرد غم لیلی لیلا زدهام
دلخونم و چون لاله به صحرا زدهام
آنجا که سفینه النجاهاست، حسین
دریا، دلِ عشق و من به دریا زدهام
قمار عشق را خوش برده بودی
سرت آنجا که باده خورده بودی
تو بودی زخمۀ زخمیّ بیداد
که عمری بی صدا بودیّ و فریاد
سقّا به آب، لب ز ادب، آشنا نکرد
از آب پُرس از چه ز سقّا، حیا نکرد
تجدید شد، وضوی نمازِ امامِ عشق
بیهوده دست خویش به آب، آشنا نکرد
تن چاک‌چاک دید و به بیداد، تن نداد
سر شد دو‌تا و قد برِ دونان، دو‌تا نکرد
«جُز لحظه‌ای که مشک به دندان، گرفته بود
در عمر خویش، خنده‌ی دندان‌نما نکرد»[i]
دندان کند کُمک چو گره وا نشد، چرا
دندان او هم، آن گره‌ی بسته وا نکرد؟
معراج او به روی زمین شد ز پُشت زین
هم‌چون نبی، عروج به سوی سما نکرد
مسجود را ندیده، سر از سجده بر‌نداشت
حقّ سجود عشق، چو او، کس ادا نکرد
[i]. این بیت از «طغرای مشهدی» است. (ص 443)
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
