به حکم آن که پدر را، پسر گذارد دِیْن
خدای خواست پسر از خلیل و داد حسین
به صورتی چو مه بدر، جا به معرکه ساخت
تو گفتی او چو علی بود و کربلا، چو حنین
رسید چون به وداع حرم به ناله، رسید
به قدسیان ز حریم حسین، شیون و شین
ز تیغ، فرق علی چون ز تیغ، فرق علی
چنان شکافت که فرقی نماند «فی ما بین»
فغان کشید که دریاب نور چشمت را
شنید نور دهِ چشم سیّد ثقلین
شتافت جانب میدان و نور دیده نیافت
چه گویم؟ آه! چه آمد بر آن ضیاء دو عین
به جست‌وجوی پسر هر زمان به سر می‌زد
خروشِ «یا وَلَدی اَیْنَ اَنْتَ» بر می‌زد
چون خیمه زد ز شام به یثرب، امام ناس
آسوده گشت، عترت پیغمبر از هراس
یعقوب اهل‌بیت نبی با بشیر گفت
کاین مژده را به مژده‌ی یوسف مکن قیاس
بعد از تو، ای برادرِ با جان برابرم!
شد تازه ماتم پدر و داغ مادرم
بودم یقین ز آل زیاد، این همه عناد
وز خود گمان نبود که طاقت بیاورم
ای جان باب! از چه نگیری به بر مرا؟
افکنده‌ای چو اشک، چرا از نظر مرا؟
ای مهربان پدر! ز چه نامهربان شدی؟
مهر تو بیش‌تر بُد از این پیش‌تر مرا
چون شام گشت، آل پیمبر، مقامشان
از چاشت‌گاه کوفه بتر گشت، شامشان
از دُرد دَرد و زهر غم و شربت فراق
کرد آن چه داشت، ساقی دوران، به جامشان
به حکم آن که پدر را، پسر گذارد دِیْن
خدای خواست پسر از خلیل و داد حسین
به صورتی چو مه بدر، جا به معرکه ساخت
تو گفتی او چو علی بود و کربلا، چو حنین
رسید چون به وداع حرم به ناله، رسید
به قدسیان ز حریم حسین، شیون و شین
ز تیغ، فرق علی چون ز تیغ، فرق علی
چنان شکافت که فرقی نماند «فی ما بین»
فغان کشید که دریاب نور چشمت را
شنید نور دهِ چشم سیّد ثقلین
شتافت جانب میدان و نور دیده نیافت
چه گویم؟ آه! چه آمد بر آن ضیاء دو عین
به جست‌وجوی پسر هر زمان به سر می‌زد
خروشِ «یا وَلَدی اَیْنَ اَنْتَ» بر می‌زد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
