داغی که حسین از غم اکبر به جگر داشت
جز خالق اکبر ز دل او که خبر داشت؟
تا آن دم آخر که بریدند سرش را
او دیده‌ی حسرت به سوی جسم پسر داشت
می‌سوخت خود از تشنگی و در دم مردن
از سوز لب خشک پسر، دیدۀ تر داشت
تا چهرۀ اکبر به حسین بود مقابل
نه دیده سوی شمس و نه چشمی به قمر داشت
بُگْذشت به یک‌باره ز جان و زن و فرزند
یارب! چه هوا بود که آن شاه به سر داشت؟
مجنون شدی و سر به بیابان بنهادی
لیلای جگرخون گر از این غصّه، خبر داشت
شد پُر گهر از دیدۀ زینب، همه آفاق
آن بحر فرومایه، کی آن قدر گهر داشت؟
نالم به حسین یا ز غم حضرت سجّاد؟
این داغ پسر در دل و آن داغ پدر داشت
در آه جگرسوز تو، «جودی»! چه شرر بود؟
کاندر جگرِ سنگ، فغان تو اثر داشت
چرا به خاک فتاده، تن مطهّر تو؟
جدا نموده که ای شهریار من! سر تو؟
ز هیچ باب نپرسی چرا ز حال رباب؟
که هست خادمهای، یا حسین! بر در تو
پس از تو، جان برادر! چه رنجها که کشیدم
چه شهرها که نگشتم، چه کوچهها که ندیدم
به سختجانی خود آن قَدَر نبود گمانم
که بیتو، زنده ز دشت بلا، به شام رسیدم
رفتم من و هوای تو از سر نمیرود
داغ غمت ز سینهی خواهر نمیرود
برخیز تا رویم، برادر! که خواهرت
تنها به سوی روضهی مادر نمیرود
اندر سریر ناز، تو خوش آرمیدهای
شادی از آن که رأس حسین را بریدهای
مسرور و شاد و خرّم و خندان به روی تخت
بنْشین کنون که خوب به مطلب رسیدهای
داغی که حسین از غم اکبر به جگر داشت
جز خالق اکبر ز دل او که خبر داشت؟
تا آن دم آخر که بریدند سرش را
او دیده‌ی حسرت به سوی جسم پسر داشت
می‌سوخت خود از تشنگی و در دم مردن
از سوز لب خشک پسر، دیدۀ تر داشت
تا چهرۀ اکبر به حسین بود مقابل
نه دیده سوی شمس و نه چشمی به قمر داشت
بُگْذشت به یک‌باره ز جان و زن و فرزند
یارب! چه هوا بود که آن شاه به سر داشت؟
مجنون شدی و سر به بیابان بنهادی
لیلای جگرخون گر از این غصّه، خبر داشت
شد پُر گهر از دیدۀ زینب، همه آفاق
آن بحر فرومایه، کی آن قدر گهر داشت؟
نالم به حسین یا ز غم حضرت سجّاد؟
این داغ پسر در دل و آن داغ پدر داشت
در آه جگرسوز تو، «جودی»! چه شرر بود؟
کاندر جگرِ سنگ، فغان تو اثر داشت
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
