خنده بر پاره‌گریبانی‌مان می‌کردند
خنده بر بی‌سر و سامانی‌مان می‌کردند
پشت دروازۀ ساعات معطل بودیم
خوب آمادۀ مهمانی‌مان می‌کردند
از سر کوچۀ بی‌عاطفه تا ویرانه
سنگ را راهی پیشانی‌مان می‌کردند
هرچه ما آیه و قرآن و دعا می‌خواندیم
بیشتر شک به مسلمانی‌مان می‌کردند
شرم دارم که بگویم به چه شکلی ما را
وارد بزم طرب‌خوانی‌مان می‌کردند
بدترین خاطره آن بود که در آن مدت
مردم روم نگهبانی‌مان می‌کردند
هیچ جا امن‌تر از نیزۀ عباس نبود
تا نظر بر دل حیرانی‌مان می‌کردند
تشخیص تو سخت است علی یا که رسولی؟!
پس لطف بفرما و بفرما که کدامی؟
تو مستحب الطاعه ترین واجب مایی
هر چند امامت نکنی، باز امامی
«ای ماورای حد تصور، کمال تو»
بالاتر از پریدن جبریل، بال تو...
غیر از حسینِ فاطمه چیزی ندیده‌ایم
در انعکاس آینه‌های زلال تو
نزدیک سایه‌های عبورت نمی‌شویم
نامحرمان عشق کجا و خیال تو؟
بدون چون و بدون چرا نمی‌ماندند
شبیه رود، شبیه صبا، نمی‌ماندند
چه کربلاست که عالم به‌هوش می‌آید
پس از شنیدن چاووش‌ها نمی‌ماندند
گاه لیلایی و گهی مجنون
گاه مجنونم و گهی لیلا
گاه خورشید و گاه آیینه
روبه‌روی همیم در همه جا
خنده بر پاره‌گریبانی‌مان می‌کردند
خنده بر بی‌سر و سامانی‌مان می‌کردند
پشت دروازۀ ساعات معطل بودیم
خوب آمادۀ مهمانی‌مان می‌کردند
از سر کوچۀ بی‌عاطفه تا ویرانه
سنگ را راهی پیشانی‌مان می‌کردند
هرچه ما آیه و قرآن و دعا می‌خواندیم
بیشتر شک به مسلمانی‌مان می‌کردند
شرم دارم که بگویم به چه شکلی ما را
وارد بزم طرب‌خوانی‌مان می‌کردند
بدترین خاطره آن بود که در آن مدت
مردم روم نگهبانی‌مان می‌کردند
هیچ جا امن‌تر از نیزۀ عباس نبود
تا نظر بر دل حیرانی‌مان می‌کردند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
