قافله رفته بود و من بیهوش

روی شن‌زارهای تفتیده

ماه با هر ستاره‌ای می‌گفت:

بی‌صدا باش! تازه خوابیده

قافله رفته بود و در خوابم

عطر شهر مدینه پیچیده

خواب دیدم پدر ز باغ فدک

سیب سرخی برای من چیده

قافله رفته بود ومن بی‌جان

پشت یک بوته خارِ خشکیده

بر وجودم سیاهی صحرا

بذر ترس و هراس پاشیده

قافله رفته بود و من تنها

مضطرب، ناتوان ز فریادی

ماه گفت: ای رقیه! چیزی نیست

خواب بودی ز ناقه افتادی

قافله رفته بود و دلتنگی

قلب من را دوباره رنجانده

باد در گوش ماه دیدم گفت:

طفلکی باز هم که جامانده!

قافله رفته بود و تاول‌ها

مانعی در دویدنم بودند

خستگی، تشنگی، تب بالا

سد راه رسیدنم بودند

قافله رفته بود و می‌دیدم

می‌رسد یک غریبه از آن دور

دیدمش، سایه‌ای هلالی شکل،

چهره‌اش محو هاله‌ای از نور

از نفس‌های تند و بی‌وقفه

وحشت و اضطراب حاکی بود

دیدم او را زنی که تنها بود

چادرش مثل عمه خاکی بود

بغض راه گلوی من را بست

گفتمش من یتیم و تنهایم

بغض زن زودتر شکست وگفت:

دخترم، مادر تو زهرایم