گِرد حرم، طواف همی کرد چون خلیل
گسترده پر به زیر، پی شاه، جبرئیل
فارغ شد از طواف و چنین گفت با حرم
کای کعبۀ معظّم و ای خانۀ جلیل!
باشد کنون به گِرد توام، آخرین طواف
کز عمر من به جای نمانده است، جز قلیل
بار امانت است، سر من، به دوش من
بر دوش مَرد، بار امانت بُوَد ثقیل
سوی من از عراق رسیده است، نامه‌ها
کاین سو بیا که گم‌شد‌گانیم، بی‌دلیل
خوانده مرا به نامه، سبیلِ نجات، نام
لیکن بُوَد به مذهبشان، خون من، سبیل
باز آمدم که با تو کنم، آخرین وداع
زآن پس رَوم به کوفه و آن جا شوم قتیل
«واحسرتا»! چگونه به ویران‌سرای شام
بر اهل‌بیت من به سر آید، شب طویل؟
از ندبۀ امام مبین، کوه در گریست
لرزید رکن و با همه سختی، حَجَر گریست
بیرون شهر بار گشودند قافله
نه غیر ندبه کار و نه جز نوحه، مشغله
افراشتند خیمهی اهل حرم، نخست
زآن پس سرای پردهی سالار قافله
چون پیش چشمشان، سر شه بر سنان گذشت
در حیرتم که بر سر زینب، چسان گذشت
تا بوسدش گلو، نرسیدش به نیزه، دست
آوخ که نیزه نیز بر او سرگران گذشت!
بر کشتگان ز غرفهی جنّت، نظاره کن
اوّل، نظر بدین بدن پارهپاره کن
با اینکه زخم پیکر او را شماره نیست
باز آی و زخم پیکر او را شماره کن
مقتل شهزاده عبدالله را
بشْنو و برکش به گردون، آه را
کودکی خورشیدوَش، طفلی صبیح
در ره سلطان دین، آخرذبیح
گِرد حرم، طواف همی کرد چون خلیل
گسترده پر به زیر، پی شاه، جبرئیل
فارغ شد از طواف و چنین گفت با حرم
کای کعبۀ معظّم و ای خانۀ جلیل!
باشد کنون به گِرد توام، آخرین طواف
کز عمر من به جای نمانده است، جز قلیل
بار امانت است، سر من، به دوش من
بر دوش مَرد، بار امانت بُوَد ثقیل
سوی من از عراق رسیده است، نامه‌ها
کاین سو بیا که گم‌شد‌گانیم، بی‌دلیل
خوانده مرا به نامه، سبیلِ نجات، نام
لیکن بُوَد به مذهبشان، خون من، سبیل
باز آمدم که با تو کنم، آخرین وداع
زآن پس رَوم به کوفه و آن جا شوم قتیل
«واحسرتا»! چگونه به ویران‌سرای شام
بر اهل‌بیت من به سر آید، شب طویل؟
از ندبۀ امام مبین، کوه در گریست
لرزید رکن و با همه سختی، حَجَر گریست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
