ای دختر خورشید!

عزیزک ماه!

می‌خوانمت به شعر

شعری نه از جنس غزل یا قصیده

شعری سپید

شعری از جنس رها بودن

رهایی در حریم ثانیه‌ها

ای بانوی کوچک عشق!

پُری از برگ‌برگ تاریخ

سرشار از خستگی‌های زمانه...

«امّ کلثوم»!

بانوی من!

نامت بهانه‌ای است برای آغاز

آغاز گفتن از قصّۀ غصّه‌ها

سرودن از خاطرۀ یاس

و نجوای ماه قدر

گر چه غریبی در تلاطم ذهن

امّا ساکنی در دریای وجود

ای شاعرۀ حادثۀ داغ برادر!

ای غریب نبض روزگار من...!