دیدۀ «کلثوم» به یثرب فتاد

خسته شد از درد و ز پای ایستاد

ناله زد آن بلبل باغ وفا

از غم هجر گل و خار جفا

گفت که ای شهر رسول امین!

رفتمی و آمدمی این چنین

قافلۀ ما نپذیری رواست

ره ندهی محمل ما را به‌جاست

سوی تو بی یاور و یار آمدیم

بی شه و بی خویش و تبار آمدیم

ما که در آییم بدین شهر، باز

غم‌کده گردد همه مُلک حجاز

تا که رسیدند اسیران غم

در حرم عزّ رسول امم

گفت چه سجّاد و سکینه چه دید

گوش فلک، تاب نیارد شنید

شهر همه ولوله و داد شد

تا به فلک، ناله و فریاد شد

چشم «الهی» گهر اشک سفت

حادثۀ عشق به تاریخ گفت