چه دلی داشت؟ خدا! خواهر نالان حسین
دید چون غرقه به خون پیکر غلطان حسین
بس که بارید در آن دشت بلا تیر و سنان
دشت، گل‌رنگ شد از خون جوانان حسین
یا علی! یک نظری کن به سوی کرببلا
دست‌گیری کنی از لطف به طفلان حسین
فاطمه پیرهن صبر به تن چاک نمود
دید چون غرقه به خون، موی پریشان حسین
خون دل می‌رود از دیدۀ من تا محشر
بهر لعل لب خشکیدۀ عطشان حسین
جان و سر کرد فدا، جان دو عالم بخرید
عالم و عالمیان جمله به قربان حسین![1]
هست امّید ببخشند مرا در محشر
به حق آبروی شیعۀ گریان حسین!
مست، «فرخنده» بُوَد از می عشقش ز ازل
گشته مرغ دلش از شوق، نواخوان حسین
[1]. این بیت و بیت قبل در نسخۀ مرجع ـ به اشتباه ـ دوبار حروفچینی شده است؛ مصراع مذکور در بار دوم چنین است: عالم و عالمیان باد به قربان حسین!
دارم از هجر رخت دیده چو رود جیحون
قلب بشْکسته، پُر اندوه؛ جگر، دجلۀ خون
آنقدر گریه کنم از غمت، ای شاه شهید!
تا دل خون شده از دیدهام آید بیرون
زمین کرببلا شد چو خوابگاه حسین
گذشت از حرم کعبه، بارگاه حسین
امیدوار چنانم که روز رستاخیز
مرا خدای دهد جای در پناه حسین
دلم سیّار دشت کربلا شد
گرفتار شه گلگون قبا شد
تپیدی مرغ دل اندر بر من
فتاده شوق اکبر بر سر من
چه شود اگر گذر، ای صبا! تو به سوی کرببلا کنی؟[1]
چو رسی به دشت بلا ز من، تو به اکبرم گلهها کنی
ز منِ شکستهدل، ای صبا! تو بگو به اکبر باوفا
چه شود که ای شه مهلقا! «نظری به جانب ما کنی؟»
چه دلی داشت؟ خدا! خواهر نالان حسین
دید چون غرقه به خون پیکر غلطان حسین
بس که بارید در آن دشت بلا تیر و سنان
دشت، گل‌رنگ شد از خون جوانان حسین
یا علی! یک نظری کن به سوی کرببلا
دست‌گیری کنی از لطف به طفلان حسین
فاطمه پیرهن صبر به تن چاک نمود
دید چون غرقه به خون، موی پریشان حسین
خون دل می‌رود از دیدۀ من تا محشر
بهر لعل لب خشکیدۀ عطشان حسین
جان و سر کرد فدا، جان دو عالم بخرید
عالم و عالمیان جمله به قربان حسین![1]
هست امّید ببخشند مرا در محشر
به حق آبروی شیعۀ گریان حسین!
مست، «فرخنده» بُوَد از می عشقش ز ازل
گشته مرغ دلش از شوق، نواخوان حسین
[1]. این بیت و بیت قبل در نسخۀ مرجع ـ به اشتباه ـ دوبار حروفچینی شده است؛ مصراع مذکور در بار دوم چنین است: عالم و عالمیان باد به قربان حسین!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
