رسیده ماه محرّم، جهان، سیه‌گون[1] شد
ز غصّۀ شه دین، حالتم دگرگون شد
ز جعد کاکل اکبر، نسیمِ مُشک‌آمیز
رساند باد صبا، چشم و دل پُر از خون شد
دلا! سلام ز لیلا رسان به سوی علی
بگو که مادر دل‌خستۀ تو مجنون شد
ز خون، خضاب نمودی چو دست و پای شریف
به پای سرو قدت، دیده‌ام چو جیحون شد
برای آب، چو لعل لب تو گشت کبود
دلم ز حسرت آن لعل تو پُر از خون شد
به جای حجله چو در خاک کربلا خفتی
ز داغِ لالۀ روی تو، خاک، گل‌گون شد
شها! نپرسی با این همه مصیبت‌ها
که حالت دل «فرخندۀ» شما چون شد؟
[1]. قافیه، ایطای جلی دارد و آن از عیوب قافیه است که تکرار جزء دوم کلمۀ قافیه کاملاً آشکار باشد.
دارم از هجر رخت دیده چو رود جیحون
قلب بشْکسته، پُر اندوه؛ جگر، دجلۀ خون
آنقدر گریه کنم از غمت، ای شاه شهید!
تا دل خون شده از دیده‌ام آید بیرون
زمین کرببلا شد چو خوابگاه حسین
گذشت از حرم کعبه، بارگاه حسین
امیدوار چنانم که روز رستاخیز
مرا خدای دهد جای در پناه حسین
دلم سیّار دشت کربلا شد
گرفتار شه گل‌گون قبا شد
تپیدی مرغ دل اندر بر من
فتاده شوق اکبر بر سر من
چه شود اگر گذر، ای صبا! تو به سوی کرببلا کنی؟[1]
چو رسی به دشت بلا ز من، تو به اکبرم گلهها کنی
ز منِ شکستهدل، ای صبا! تو بگو به اکبر باوفا
چه شود که ای شه مهلقا! «نظری به جانب ما کنی؟»
رسیده ماه محرّم، جهان، سیه‌گون[1] شد
ز غصّۀ شه دین، حالتم دگرگون شد
ز جعد کاکل اکبر، نسیمِ مُشک‌آمیز
رساند باد صبا، چشم و دل پُر از خون شد
دلا! سلام ز لیلا رسان به سوی علی
بگو که مادر دل‌خستۀ تو مجنون شد
ز خون، خضاب نمودی چو دست و پای شریف
به پای سرو قدت، دیده‌ام چو جیحون شد
برای آب، چو لعل لب تو گشت کبود
دلم ز حسرت آن لعل تو پُر از خون شد
به جای حجله چو در خاک کربلا خفتی
ز داغِ لالۀ روی تو، خاک، گل‌گون شد
شها! نپرسی با این همه مصیبت‌ها
که حالت دل «فرخندۀ» شما چون شد؟
[1]. قافیه، ایطای جلی دارد و آن از عیوب قافیه است که تکرار جزء دوم کلمۀ قافیه کاملاً آشکار باشد.
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
