قاتل کشیده خنجر برّان برای ما

در زیر تیغ بسته بُوَد دست و پای ما

از بهر کشتن این همه تعجیل از چه رو؟

ظالم! مگر چه بود به عالم، خطای ما

دور از دیار و خانۀ خود، بی‌کس و غریب

مادر کجاست؟ گریه کند در عزای ما

در آرزوی کعبۀ مقصود، عاقبت

شد در کنار جسر مصیّب، منای ما

باد صبا! برو؛ خبر قتل ما ببر

از راه مرحمت به سوی پیشوای ما

نابود باد کاخ ستم­گر که از خدای

در وقت مرگ نیست به جز این، دعای ما

ریزد سرشک، «کرببلایی» به خاک غم

هر گه که یاد می‌کند از کربلای ما