دل در چه کار آید اگر نیست جای دوست؟
خواهم دلی که شد به جهان آشنای دوست
این سر بُوَد چو بار گرانی به دوش تن
با جان اگر فدا نشود در رضای دوست
نازم به گوش کز همه سو آورد به من
در کُنه جان و عمق دلم نغمه‌های دوست
باد صبا! چو می‌گذری از مزار من
این ارمغان ببر به سوی کربلای دوست
شد «کربلایی» از غم گل‌های کربلا
عمری به آه و ناله و غم از برای دوست
نوای غم به گوش چرخ پیر است
و یا بانگ جگرسوز بشیر است
که می‌گوید ایا اهل مدینه
خبر آورده‌ام با سوز سینه
قاتل کشیده خنجر برّان برای ما
در زیر تیغ بسته بُوَد دست و پای ما
از بهر کشتن این همه تعجیل از چه رو؟
ظالم! مگر چه بود به عالم، خطای ما
«شنیدستم که مجنون با دل زار
چو شد از مُردن لیلی خبردار»
گریبان چاک زد از بهر دلبر
به قبرستان شدی با دیدۀ تر
چو هندو جوانی برفت از جهان
ز آتش‌پرستان هندوستان
به آیین خود آتش افروختند
در آتش، تن آن جوان سوختند
دل در چه کار آید اگر نیست جای دوست؟
خواهم دلی که شد به جهان آشنای دوست
این سر بُوَد چو بار گرانی به دوش تن
با جان اگر فدا نشود در رضای دوست
نازم به گوش کز همه سو آورد به من
در کُنه جان و عمق دلم نغمه‌های دوست
باد صبا! چو می‌گذری از مزار من
این ارمغان ببر به سوی کربلای دوست
شد «کربلایی» از غم گل‌های کربلا
عمری به آه و ناله و غم از برای دوست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
