ای پنجمین امام که معصوم هفتمی

از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکمی»

بر درد جهل خلق، ز عالم طبیب‌تر

نامت غریب و قبر، ز نامت غریب‌تر

از مهر، آسمان مدینه اثر نداشت

من سفره‌ام کباب، به غیر از جگر نداشت

«ما آن شقایقیم که با داغ زاده‌ایم»

جز داغ دل، نصیب، جگر بیشتر نداشت

من نرد غم لیلی لیلا زده‌ام

دل‌خونم و چون لاله به صحرا زده‌ام

آن‌جا که سفینه النجاهاست، حسین

دریا، دلِ عشق و من به دریا زده‌ام

قمار عشق را خوش برده بودی

سرت آنجا که باده خورده بودی

تو بودی زخمۀ زخمیّ بیداد

که عمری بی صدا بودیّ و فریاد