ای ذبح عظیم! یااباعبدالله!
مولای کریم! یااباعبدالله!
الحق که عجیب‌تر بود، قصّۀ تو
از کهف و رقیم، یااباعبدالله!
کم‌تر کسی است در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
«دل‌های جمع را کند آشفته یاد من
راضی نمیشوم که کسی یاد من کند»[1]
کربلا! ای در مذاق اهل ذوق!
شعرِ سرشار از شعور و شور و شوق
ای بهین مضمونِ بکرِ شعرِ ناب!
معنی آیینه و مفهوم آب
سخن، هر آن چه که در باب دست‌های تو شد
نماز بود و به محراب دست‌های تو شد
حدیثِ مشک و علم، ای قصیده قامتِ عشق!
دو مصرع غزل ناب دست‌های تو شد
از بس که عطش ربوده تاب و تب تو
فرقی نبُوَد میان روز و شب تو
گیرم که پر از شیر شود سینۀ من
نیروی مکیدن نبُوَد در لب تو
ای ذبح عظیم! یااباعبدالله!
مولای کریم! یااباعبدالله!
الحق که عجیب‌تر بود، قصّۀ تو
از کهف و رقیم، یااباعبدالله!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
