«ای یک‌شبه هلال! چه زیبا نشسته‌ای!»
ماه منیّ و انجمن‌آرا نشسته‌ای
طوبی و سدره بر قد تو رشک می‌برند
از بس که سروْ قامت و رعنا نشسته‌ای
پژمردگی به گلشن تو ره نمی‌برد
بر چوب خشک نیز شکوفا نشسته‌ای
با دیدن سر تو شکیبم ز دست رفت
تو روی پا هنوز و شکیبا نشسته‌ای
چشمان خیس ما عطش دیدن تو داشت
در پیش تشنگان چه گوارا نشسته‌ای!
دستان کودکانۀ طفلت نمی‌رسد
افسوس می‌خورد که چه بالا نشسته‌ای
موسای نخل نیزه! مسیح دیار دیر!
آخر برای طشت که یحیی نشسته‌ای؟
بر صفحۀ جبین تو کوفی چه خط نوشت؟
کاینسان شکسته‌ای و معلّا نشسته‌ای
دیگر مگیر از سر ما سایه را حسین!
اکنون که نزد زینب کبری نشسته‌ای
کمتر کسی است در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
«دلهای جمع را کند آشفته یاد من
راضی نمیشوم که کسی یاد من کند»[1]
کربلا! ای در مذاق اهل ذوق!
شعرِ سرشار از شعور و شور و شوق
ای بهین مضمونِ بکرِ شعرِ ناب!
معنی آیینه و مفهوم آب
سخن، هر آن چه که در باب دستهای تو شد
نماز بود و به محراب دستهای تو شد
حدیثِ مشک و علم، ای قصیده قامتِ عشق!
دو مصرع غزل ناب دستهای تو شد
از بس که عطش ربوده تاب و تب تو
فرقی نبُوَد میان روز و شب تو
گیرم که پر از شیر شود سینۀ من
نیروی مکیدن نبُوَد در لب تو
«ای یک‌شبه هلال! چه زیبا نشسته‌ای!»
ماه منیّ و انجمن‌آرا نشسته‌ای
طوبی و سدره بر قد تو رشک می‌برند
از بس که سروْ قامت و رعنا نشسته‌ای
پژمردگی به گلشن تو ره نمی‌برد
بر چوب خشک نیز شکوفا نشسته‌ای
با دیدن سر تو شکیبم ز دست رفت
تو روی پا هنوز و شکیبا نشسته‌ای
چشمان خیس ما عطش دیدن تو داشت
در پیش تشنگان چه گوارا نشسته‌ای!
دستان کودکانۀ طفلت نمی‌رسد
افسوس می‌خورد که چه بالا نشسته‌ای
موسای نخل نیزه! مسیح دیار دیر!
آخر برای طشت که یحیی نشسته‌ای؟
بر صفحۀ جبین تو کوفی چه خط نوشت؟
کاینسان شکسته‌ای و معلّا نشسته‌ای
دیگر مگیر از سر ما سایه را حسین!
اکنون که نزد زینب کبری نشسته‌ای
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
