رسید زخم ز بس روی زخم بر بدنش

نبود فرق دگر بین جسم و پیرهنش

به اب تیغ فرو ماند شعلۀ عطشش

ز نوک تیر رفو گشت زخم‌های تنش

عزیز فاطمه را لحظه‌ای برادر خواند

که بود چشمۀ خون جاری از لب و دهنش

به کودکی چو زبان باز کرد گفت حسین

به وقت مرگ برادر شد آخرین سخنش

نمود غسل به خون و کفن نیاز نداشت

که خاک کرب و بلا شد به علقمه کفنش

کشید پرده ز خون جبین به رخ ماهی

که خوانده‌اند شهیدان چراغ انجمنش

گلی ز گلشن امّ البنین به خون غلطید

که بود رنگ حسین و لطافت حسنش

چو لاله‌ای که بچینند و برگ برگ کنند

ز فرق تا به قدم پاره پاره شد بدنش

فرا ز نیزۀ دشمن نگاه زینب بود

به خال هاشمی و خون گرفته یاسمنش

چه لایق است درود تمام خلق جهان

چه قابل است سلام هزار همچو منش

سلام خالق منّان سلام خیر النّاس

سلام خیل شهیدان به حضرت عبّاس