ای مه تابنده‌ی بیت ولایت

مادر ارزنده‌ی نخل امامت

دامن تو پرورد حضرت عباس

آنکه به پا می‌کند شور قیامت

از اثر قبر بی‌شمع و چراغت

شهر مدینه شده، شهر کرامت

پور دلیر تو در صحنه‌ی عاشور

بر همگان می‌دهد درس شرافت

حلم و وفا و ادب را همه یکجا

چار بنین برده‌اند از تو وراثت

مدح تو را گفته است حیدر کرّار

من به کجا تا کنم مدح و ثنایت

شرح غمت می‌کند آب دل سنگ

جان تمام جهان باد فدایت

دست تهی آمدم جانب کویت

دست تهی کی رَوَم من ز سرایت

همره زهرا شوی در صف محشر

دست پسر آوری بهر شفاعت

گر تو عنایت کنی بر دل «غوغا»

در همه دم می‌شود نوحه‌سرایت