سوزد همی ز داغ عزیزان جگر مرا

صیاد دون شکسته ز کین بال و پر مرا

امّ‌البنین نخواند از این پس مرا کسی

من ام بی‌بنینم و نبود پسر مرا

عباس را شکافته سر از عمود کین

گردیده خاک ماتم از این غم به سر مرا

عبداللهم شهید شد و عون و جعفرم

از داغشان روان بود اشک از بصر مرا

پشت حسین شکست ز داغ برادرش

داغ حسین شکسته خدایا کمر مرا

روزم به گریه می‌گذرد از فراقشان

گردیده آه و ناله ز شب تا سحر مرا

من نوحه می‌کنم به مدینه «هنرورم»

باشد به طوس صبح و مسا نوحه‌گر مرا