گل کرده در زمین، کرم آسمانیت
آغوش باز می‌رسد از مهربانیت
حالا بیا و سفره مینداز سفره‌دار
حالت خراب می‌شود و ناتوانیت
دارد مرا شبیه خودت پیر می‌کند
جان برده از تمام تنم نیمه‌جانیت
یوسف‌ترین سلاله تنهاتر از همه
سبزی رسیده تا به لب ارغوانیت
این گرد پیری از اثر خاک کوچه است
بر موی تو نشسته ز فصل جوانیت
باید که گفت هیئت سیار مادری
خرج عزا شدی و خدای تو بانی ت
زهرا از حرارت جگرت آب می‌شود
می‌گرید از شرار غم ناگهانیت
زینب به پای تشت تو از دست می‌رود
رو می‌شود جراحت زخم نهانیت
آقای زهر خورده چرا تیر می‌خوری
چیزی نمانده از بدن استخوانیت
وقتی به روی نیزه سرت می‌شود بلند
آه از نهاد دور و برت می‌شود بلند
زینب مقابل سر تو میخورد زمین
گرچه دوباره پشت سرت می‌شود بلند
وقتی گدایی را پناهی نیست دیگر
جز کوچۀ چشم تو راهی نیست دیگر
جز تو به حاجتها الهی نیست دیگر
این جذبهها خواهی نخواهی نیست دیگر
تو تشنه میروی و زمان سفر شده
یا روزهای تیرهتر از شب سحر شده
گرم بیان خواهش خشک لبت شدم
دیدم لبت ز خون گلوی تو تر شده
گل کرده در زمین، کرم آسمانیت
آغوش باز می‌رسد از مهربانیت
حالا بیا و سفره مینداز سفره‌دار
حالت خراب می‌شود و ناتوانیت
دارد مرا شبیه خودت پیر می‌کند
جان برده از تمام تنم نیمه‌جانیت
یوسف‌ترین سلاله تنهاتر از همه
سبزی رسیده تا به لب ارغوانیت
این گرد پیری از اثر خاک کوچه است
بر موی تو نشسته ز فصل جوانیت
باید که گفت هیئت سیار مادری
خرج عزا شدی و خدای تو بانی ت
زهرا از حرارت جگرت آب می‌شود
می‌گرید از شرار غم ناگهانیت
زینب به پای تشت تو از دست می‌رود
رو می‌شود جراحت زخم نهانیت
آقای زهر خورده چرا تیر می‌خوری
چیزی نمانده از بدن استخوانیت
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
