سایه‌ی دستی میان قاب چشمان ترش
چادر خاکی زهرا بالش زیر سرش
رنگ خون پاشیده بر آیینه‌ی احساس او
لکه‌های سرخ روی گوشوار مادرش
این دم آخر به یاد میخ در افتاده است
خانه را آتش زند با روضه‌ی پشت درش
لخته‌ها را پاک می‌کرد از لب خشکیده‌اش
زینب خونین جگر با گوشه‌های معجرش
برخلاف رسم سرخ کشتگان راه عشق
رفته‌رفته سبزتر می‌شد تمام پیکرش
با نظر بر اشک قاسم گفت: وای از کربلا
نامه‌ای را داد با گریه به دست همسرش
روضه‌ی لایوم می‌خواند غریب اهلبیت
کربلایی‌ها چه گریانند در دور و برش؟!
چشم امیدش به قد و قامت عباس بود
ایستاده با ادب ساقی کنار بسترش
بالم شکسته، از پرم چیزی نگویم
از کوچ پر دردسرم چیزی نگویم
طوفان سختی باغمان را زیر و رو کرد
از لالههای پرپرم چیزی نگویم
شاهنشه اریکۀ قدرت اباالحسن
اسطورۀ صلابت و غیرت اباالحسن
یا والی الولی، ید حق، بندۀ خلف
یا مظهر العجایب عالم، شه نجف
در کوچهها، نسیم بهشت محرم است
این شهر بی مجالس روضه، جهنم است
پیراهن سیاه عزاداری شما
زیباترین تجلی عشق مجسم است
آه دلم به آینه زنگار میزند
پیراهن وصال، تنش زار میزند
عمرم، جوانیام، همه خرج گناه شد
این گریهها زیان مرا جار میزند
سایه‌ی دستی میان قاب چشمان ترش
چادر خاکی زهرا بالش زیر سرش
رنگ خون پاشیده بر آیینه‌ی احساس او
لکه‌های سرخ روی گوشوار مادرش
این دم آخر به یاد میخ در افتاده است
خانه را آتش زند با روضه‌ی پشت درش
لخته‌ها را پاک می‌کرد از لب خشکیده‌اش
زینب خونین جگر با گوشه‌های معجرش
برخلاف رسم سرخ کشتگان راه عشق
رفته‌رفته سبزتر می‌شد تمام پیکرش
با نظر بر اشک قاسم گفت: وای از کربلا
نامه‌ای را داد با گریه به دست همسرش
روضه‌ی لایوم می‌خواند غریب اهلبیت
کربلایی‌ها چه گریانند در دور و برش؟!
چشم امیدش به قد و قامت عباس بود
ایستاده با ادب ساقی کنار بسترش
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
